“Εντελώς Μεταξύ μας” (Zůstane to mezi námi / Neka ostane medju nama), Rajko Grlic

Ο Rajko Grlic, σκηνοθετεί την ταινία με τίτλο “Εντελώς Μεταξύ μας”, που αφορά τις συζυγικές σχέσεις και τις εξωσυζυγικές απιστίες…

… Έχοντας ως επίκεντρο την πόλη του Ζάγκρεμπ, η ταινία (Zůstane to mezi námi / Neka ostane medju nama) αποτελεί συμπαραγωγή Σερβίας, Κροατίας και Σλοβενίας.

ΣΥΝΟΨΗ:

Ο Νίκολα (Miki Manojlović) είναι ένας πραγματικός bon – viveur. Περνά ώρες για την περιποίηση του εαυτού του, γυμνάζεται, φορά ακριβά ρολόγια, είναι παντρεμένος αλλά απατά συχνά τη σύζυγό του και διατηρεί και μία μακροχρόνια παράλληλη σχέση, χωρίς η μία σύντροφος να γνωρίζει φυσικά την ύπαρξη της άλλης. Ακόμη και οι αδυναμίες του πολλές φορές γίνονται γοητευτικές, και καθότι οικονομικά ευκατάστατος απολαμβάνει τον σεβασμό και την συμπάθεια όλων.

Ο αδελφός του Braco (Bojan Navojec) απ’ την άλλη, βιώνει τη διάλυση του γάμου του, κάποιες φορές βρίσκοντας παρηγοριά σε σύντομες σχέσεις κι άλλες μελαγχολώντας. Δεν έχει χρήματα και ζητά συχνά τη βοήθεια του Νίκολα.

Και οι δυο τους βρίσκονται μπλεγμένοι σ’ένα γαϊτανάκι σχέσεων, άλλοτε μόνο σεξουαλικών κι άλλοτε συναισθηματικών, που επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις και για τους δύο. Πόσο συναίσθημα μπορεί να κρύβει τελικά η απιστία;

Δείτε το πριν απατήσετε (ξανά) εκείνον που αγαπάτε!

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ:

«Μια εξήγηση που δίνεται συχνά από τους κοινωνιολόγους για την απιστία, είναι ότι είναι η μοναδική  μορφή επαναστατικότητας που έχει ο καθένας μας εναντίον της προβλεψιμότητας της ζωής. Πράγματι η ζωή μας περιορίζεται από τους εργοδότες μας, την οικογένειά μας, την Εκκλησία, το Κράτος, τα media και το χρήμα. Είναι λίγα αυτά που μπορούμε ελεύθερα να κάνουμε, κι ίσως το μόνο αληθινό είναι να αλλάζουμε το άτομο που μοιραζόμαστε το κρεβάτι μας!

Σήμερα, είναι οι ερωτικά άπιστοι που υποκαθιστούν τους επαναστάτες, τους οραματιστές, τους παράνομους του χτες. Σύμφωνα με τους κοινωνιολόγους η έκσταση της εξέγερσης, η γλυκιά ανατριχίλα της παράβασης  των κανόνων, και ο κίνδυνος της διάβασης στο άγνωστο έχει περιοριστεί στην περιπέτεια που ονομάζουμε απιστία. Επισημαίνουν δε ότι όλες οι κοινωνίες ουσιαστικά την επιτρέπουν σιωπηλά, παρά την δημόσια καταδίκη της και την θεωρούν τον ελάχιστο από τους δημόσιους κινδύνους.

Οι ψυχίατροι από την άλλη μεριά, μας διαβεβαιώνουν επί δεκαετίες ότι βαθιά στη ρίζα της ανάγκης του καθενός μας να ξεφεύγει από την βαρετή καθημερινότητα, σε κάθε πρωταρχική αιτία για «δημιουργία», ή «εξέγερση» βρίσκεται ένα παντοδύναμο, ελάχιστα κατανοητό και σχεδόν απρόβλεπτο «σεξουαλικό ένστικτο».

Έχω ακούσει, όπως όλοι μας, αμέτρητες ιστορίες για σχέσεις, απιστίες και διπλές ζωές. Πρέπει να ομολογήσω ότι πάντα θαύμαζα την φαντασία και ενέργεια που ορισμένοι άνθρωποι επενδύουν σ’αυτές. Καθώς και το ότι τις θεωρούν «επαναστατικές» και «δημιουργικές» κορυφές της ζωής τους.

Όλα αυτά με οδήγησαν στην επιθυμία μου να γυρίσω αυτήν την ταινία. Είμαι σε μια ηλικία που είναι καλό να επιστρέφω εκεί από όπου ξεκίνησα να διηγούμαι κινηματογραφικές ταινίες: στο Ζάγκρεμπ, στους δρόμους του ,τα διαμερίσματά του και τα κρεβάτια τους. Πέντε ιστορίες λοιπόν για πέντε μεσήλικες που ο Ante Tomic κι εγώ ανοίγουμε με τη μέθοδο της babushka, η κάθε μια ιστορία να εμπεριέχει κι ακόμα μία και που εμφανίζονται τόσο κοντά σ’ αυτή την πόλη, αυτή τη στιγμή, στη ζωή μέσα της, αλλά και σ’ εμένα προσωπικά.

Θέλησα αυτή η ταινία να είναι χαρούμενη, γεμάτη ζωή, πυκνή σε υφή, ακριβής στην κινηματογράφηση, γρήγορη στην αφήγηση και σχεδόν ντοκυμαντερίστικη στην ηθοποιία. Αντιπαραβάλω υπερβολικά κοντινά αφιερωμένα στο ανθρώπινο πρόσωπο και ευρύτατα μακρινά πλάνα αφιερωμένα στην πόλη που γεννήθηκα και στους ανθρώπους της με τους οποίους την μοιράζομαι».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ:

Ο Σέρβος ηθοποιός Miki Manojlović, γνωστός από τις συνεργασίες του στις ταινίες του Emir Kusturica (“When father was away on business”, 1985, “Underground”, 1995, “Black Cat, White Cat” 1998, “Promise me this”, 2007) υποδύεται τον Νίκολα και ο Bojan Navojec τον αδελφό του Braco. Αν και τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες και οι δυο τους είναι αδύναμοι απέναντι στον έρωτα. Αναζητούν στιγμές αγάπης με οδηγό την παρόρμηση και μετρούν συνέπειες. Οι γυναίκες και οι ερωμένες τους παρουσιάζονται με έναν τρόπο έτσι ώστε κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί ένοχος για την έκβαση των πραγμάτων. Τα περιθώρια της επιείκειας και της συγχώρεσης διευρύνονται, ενώ η ζωή οδηγεί αναπόφευκτα σε σταυροδρόμια, όπου ο πιο απρόβλεπτος παράγοντας είναι οι βαθιές ανάγκες του κάθε ανθρώπου.

Οι διάλογοι έχουν ρυθμό και υπονοούμενο που εναλλάσσει τη διάθεση με ομαλό τρόπο. Κοινωνική ταινία με χιούμορ απ’τη μια και παράλληλα, κωμωδία με κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο, εξελίσσεται σε κεφάλαια που απλοποιούν την περιπλοκότητα των ατόμων, των καταστάσεων και των συναισθημάτων.

Το «Εντελώς μεταξύ μας» είναι μία συμπαραγωγή Κροατίας, Σερβίας και Σλοβενίας. Γυρίστηκε στο Ζάγκρεμπ, κινηματογραφώντας το ως μια πολύ γοητευτική Ευρωπαϊκή πόλη, από τον Κροάτη σκηνοθέτη Rajko Grlic, και προβλήθηκε σχεδόν παράλληλα και στις τρεις χώρες συμπαραγωγής. Συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι όπου και κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας.

Στοιχεία της ταινίας:

Σκηνοθεσία: Rajko Grlic

Σενάριο: Rajko Grlic, Ante Tomic

Παίζουν: Miki Manojlovic, Bojan Navojec, Ksenija Marinkovic

Γλώσσα: Κροάτικα

Χώρες: Κροατία | Σερβία | Σλοβενία

Διάρκεια: 87’

πηγή: http://tadeefi.wordpress.com

Το Σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του Λουίς Μπουνιουέλ

Η ταινία αυτή του Λουίς Μπουνιουέλ είναι μια ελεύθερη κατάθεση της άποψής του πάνω στις ερωτικές σχέσεις. Ο ιδιόρρυθμος αυτός δημιουργός, ο οποίος τυγχάνει να είναι και από τους αγαπημένους μου, προσεγγίζει άλλο ένα ζήτημα της ανθρώπινης ύπαρξης με τον δικό του ιδιαίτερο του τρόπο. Ένα τρόπο άκρως αντισυμβατικό για την εποχή καθώς όχημά του είναι η μάλλον ακραία σχέση ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα.

Η πλοκή: Ο Ματέο είναι ένας ευκατάστατος μεσήλικας, ο οποίος ερωτεύεται την προ δύο ημερών προσληφθείσα και κατά πολύ νεότερη του υπηρέτρια του, Κοντσίτα. Μόλις εκδηλώνεται ο Ματέο εκείνη φεύγει από το σπίτι. Και αρχίζει ένα παιχνίδι στο οποίο όποτε τη βρίσκει μετά από λίγο τη χάνει. Αυτό είναι είτε συνέπεια συγκυριών είτε της απροθυμίας της Κοντσίτα για ερωτική συνεύρεση. Τον Ματέο ενσαρκώνει ο Φερνάντο Ρέυ, με τον οποίο ο Μπουνιουέλ έχει συνεργαστεί στο παρελθόν και την Κοντσίτα η Καρόλ Μπουκέ και η Άντζελα Μολίνα-άλλο ένα τρυκ του Μπουνιουέλ.

Κατόπιν επιστάμενης συζήτησης με τον Θ. και τον Ν. (καλά παιδιά, ελεύθερα) κατέληξα σε κάποια πράγματα για την ταινία, τα οποία σας παραθέτω. Η ταινία είναι μια ωδή στον ανεκπλήρωτο έρωτα. Ο Ματέο είναι ένας άνδρας, ο οποίος αν και είχε ως αφετηρία το σεξουαλικό συναίσθημα καταλήγει να ερωτευτεί την Κ. Σέβεται τις φοβίες της γύρω από την ερωτική πράξη, αλλά δεν παύει να την ποθεί. Αυτό που τον κρατά δέσμιο της Κ. είναι ότι αυτή αποφασίζει πότε θα του εκδηλώνεται και πότε θα τον κρατά σε απόσταση. Όποτε την πλησιάζει, τον απωθεί με το επιχείρημα ότι δεν τη σέβεται. Όποτε απομακρύνονται, παίρνει την πρωτοβουλία να εκδηλωθεί εκείνη. Ο Μ., όντας μονίμως σε σύγχυση, καταλήγει υποχείριο της. Με θολωμένη την κρίση του, επιδιώκει την σεξουαλική επιβεβαίωση εκ μέρους της. Αγνοεί τις συναισθηματικές ανάγκες της προσεγγίζοντας την μονομερώς. Πέφτει στην παγίδα της εν τέλει καθώς συμβιβάζεται με ό,τι εκείνη δύναται να προσφέρει.

Εκείνη για να εκμαιεύσει το αγνό, απελευθερωμένο από τη σεξουαλική επιθυμία, ερωτικό συναίσθημα του μετέρχεται της γυναικείας πονηρίας της. Προσπαθεί να επιβεβαιώσει την αυθεντικότητα των συναισθημάτων του για να καλύψει τα κενά και τις ανασφάλειές της. Η σχέση που καλλιεργούν σταδιακά είναι ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι, στο οποίο οδηγούν ο ένας τον άλλο στα άκρα. Καταλήγουν κάθε φορά μετέωροι να αντικρύζονται με επιφύλαξη, αποστειρωμένοι, μην υπακούοντας στις φωνές των ενστίκτων τους. Κάνουν προσχεδιασμένους συμβιβασμούς λειτουργώντας στο πνεύμα μιας ανεξήγητης λογικής. Αυτή η λογική δεν ενέχει το στοιχείο του κινδύνου, αν και η συμπεριφορά τους αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Αδιέξοδο. Η ανάγκη τους να νιώθουν ασφαλείς σε κάθε βήμα αφαιρεί την πρωτογενή δύναμη του αυθορμητισμού από τη σχέση τους, δίνοντας της το χαρακτήρα του ανεκπλήρωτου...

Το τέλος της ταινίας φέρνει την κάθαρση, μια κάθαρση μάλλον απαισιόδοξη. Η ζωή θέλει θάρρος κι αυθορμητισμό κυρίες και κύριοι συνάδερφοι...Μην καταπιέζετε τους φόβους σας μην πνίγετε τις επιθυμίες σας. Εν μέσω κινηματογραφικών παιγνίων και τρυκ, ο Μπουνιουέλ για άλλη μια φορά δίνει το στίγμα μιας κατ' ουσίαν ελεύθερης ζωής. Ζήστε τα πάντα αφαιρώντας το σκοτάδι από πάνω τους. Κανένα "αντικείμενο του πόθου" δεν είναι σκοτεινό όσο δε ρίχνουμε μανδύες ντροπής πάνω του.

πηγή: http://www.topapi.gr

παρακάτω, όλη η ταινία:

Έγχρωμη ταινία από το 1899!

Και όμως, η πρώτη έγχρωμη ταινία στον κόσμο γυρίστηκε το 1899 από τον εφευρέτη Edward Ρέιμοντ Τάρνερ. Την Τετάρτη, το National Media Museum στην Αγγλία παρουσίασε το φιλμ, το οποίο μπορεί να έπαιζε ασπρόμαυρο, αλλά μετά από ειδική επεξεργασία αποδόθηκε την πραγματική λήψη του.

Σύμφωνα με το techgear.gr, αυτό έγινε εφικτό επειδή στο πρώτο γύρισμα κάθε καρέ (frame) πέρασε διαδοχικά από κόκκινο, πράσινο ή μπλε τζελ, όπως εξηγεί το εγχειρίδιο του εφευρέτη, και οι τεχνικοί σήμερα αντέστρεψαν τη διαδικασία, την επανέλαβαν ψηφιακά και κατάφεραν να αποκαλύψουν το χρώμα του φιλμ.
 
 
Βέβαια, η τεχνική αυτή δεν μπορούσε να ακολουθηθεί εκείνη την εποχή επειδή ήταν αρκετά πολύπλοκη και κάθε καρέ θα έπρεπε να περάσει τη χημική διαδικασία φέροντας μόλις το 1/3 της πληροφορίας που απαιτείται για τον πλήρη χρωματισμό. Ωστόσο, ο Τάρνερ ήταν αρκετά έξυπνος για να το σκεφτεί και μετά από 110 χρόνια μπορούμε να του αποδώσουμε τον τίτλο για το πρώτο έγχρωμο φιλμ της ανθρωπότητας.

πηγή: http://tvxs.gr

6 και 1 Απιστίες – Les infideles

Η ανδρική απιστία στις διάφορες εκδοχές της, μέσα από τη ματιά 7 σκηνοθετών. Αν όπως λέει σοφά ο Woody Allen σε οποιαδήποτε ερώτηση το «σεξ» είναι η απάντηση, τότε η πικάντικη γαλλική ιδιοσυγκρασία έρχεται να προσθέσει

τη λέξη κλειδί: «εξωσυζυγικό». Οι «6+1 απιστίες», μια σπονδυλωτή ταινία επτά διαφορετικών σκηνοθετών είναι μια κινηματογραφική διατριβή παντός καιρού και διάθεσης που ελίσσεται άνετα ανάμεσα στην καρικατούρα και στο βαθυστόχαστο σε θέματα πίστης ή μάλλον απουσίας αυτής.

Λίγα λόγια για το έργο:

Με όχημα δύο διάσημους γάλλους ηθοποιούς, τον Jean Dujardin (Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και πολλά άλλα βραβεία για το The Artist) και τον Gilles Lellouche που πρωταγωνιστούν στα επιμέρους επεισόδια, η ταινία μας σπρώχνει σε μια γυμνή βουτιά στα θολά νερά της απιστίας, του αστεία χοντροκομμένου ψέματος που σαμποτάρει τον έγγαμο βίο, του γοητευτικού και καμιά φορά μάταιου σεξουαλικού παιχνιδιού.

Και ενώ οι επτά διαφορετικοί σκηνοθέτες φαινομενικά μας μιλάνε για το ίδιο θέμα, το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, μετά τους σέξι πρωταγωνιστές-χαμαιλέοντες που πηδάνε από την μια ιστορία στην άλλη, είναι πόσο απτή και ελεύθερη ξετυλίγεται η εντελώς διαφορετική οπτική που δίνει ο κάθε σκηνοθέτης σε ένα τόσο κοινό θέμα. Μια ταινία μωσαϊκό (ή υπηρετώντας το ίδιο της το κλίμα μια πρόθυμη ερωμένη) που έχει φιλοξενήσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη μεταξύ άλλων τον Michel Hazanavicius (Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και πολλές ακόμα διεθνείς διακρίσεις για το The Artist), τους ίδιους τους πρωταγωνιστές Dujardin και Lellouche και μια γυναίκα.

Φίλοι συνένοχοι, πολλές απατημένες σύζυγοι, σεξουαλικό «κόλλημα», απεγνωσμένες απόπειρες αποπλάνησης, Λολίτες, κατοικίδια σε κίνδυνο, ζευγάρια σε κρίση, Ανώνυμοι Άπιστοι σε συνεδρίες και τέλος μια κούρσα τεστοστερόνης στο Λας Βέγκας με απρόσμενη κατάληξη.

Σκηνοθεσία: Emmanuelle Bercot, Michel Hazanavicious, Fred Cavaye, Eric Lartigau, Alexandre Courtes, Jean Dujardin, Gilles Lellouche

Σενάριο: Jean Dujardin, Stephane Joly, Gilles Lellouche, Philippe Caveriviere, Nicolas Bedos

Παραγωγή: Jean Dujardin, Guillaume Lacroix, Eric Hannezo Lacroix

Παίζουν: Jean Dujardin, Gilles Lellouche, Guillaume Canet, Sandrine Kiberlain, Alexandra Lamy, Mathilda May, Geraldine Nakache, Isabelle Nanty, Manu Payet, Clara Ponsot

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Guillaume Schiffman

πηγή: http://tadeefi.wordpress.com

Κατερίνα Γώγου: «Καταραμένη» και επίκαιρη

Ενα ντοκυμαντέρ για την ασυμβίβαστη και αυτοκαταστροφική ποιήτρια που συνδέθηκε με την πλατεία Εξαρχείων και πέθανε στα 53 της χρόνια. Μιλάει ο σκηνοθέτης Αντώνης Μποσκοΐτης

 «Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου» η ηθοποιός Λουκία Μιχαλοπούλου «πρωταγωνιστεί» ως μια γυναίκα που παραπέμπει στην Κατερίνα Γώγου

του Γιάννη Ζουμπουλάκη

πηγή: www.tovima.gr

Τον Δεκέμβριο του 2008, ενώ η Αθήνα καιγόταν από τα επεισόδια που ξεκίνησαν μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, ο σκηνοθέτης Αντώνης Μποσκοΐτης ανήκε στην ομάδα που μαζί με τους φοιτητές της Νομικής διοργάνωσε μια μεγάλη συναυλία κατά της αστυνομικής βίας στα Προπύλαια. Εκεί, ανάμεσα σε 18άρηδες και 20άρηδες, ο Μποσκοΐτης, 35 χρόνων τότε, είδε να κυκλοφορούν ποιήματα της Κατερίνας Γώγου.

Ακόμα και σήμερα στίχοι της Γώγου εξακολουθούν να είναι γραμμένοι στους τοίχους: «Στο μυαλό είναι ο στόχος... το νου σου... Ε!». «Είναι απίστευτο το πώς τα ποιήματα αυτής της γυναίκας που πέθανε το 1993 παραμένουν τόσο δημοφιλή στη νεολαία» λέει ο σκηνοθέτης. «Μαζί με το ποίημα του Μάνου Χατζιδάκι "Τα παιδιά με τα μαύρα μαντήλια", που αναπαράχθηκε από όλα τα μέσα και το Διαδίκτυο, ήταν και τα ποιήματα της Γώγου. Οι νέοι ανακαλύπτουν και αγαπούν την ποίησή της. Κάτι βρίσκουν σ' αυτήν. Κάτι τους αγγίζει».

Από τα επεισόδια των Εξαρχείων ο Μποσκοΐτης αντιλήφθηκε ότι είχε έρθει η ώρα να ασχοληθεί με ένα ντοκυμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου, ιδέα που σκεφτόταν από το 2006. Είχε ήδη γυρίσει ένα μικρού μήκους πορτρέτο της Φλέρυς Νταντωνάκη (2002) και ένα μεγάλου μήκους ντοκυμαντέρ, το «Ζωντανοί στο Κύτταρο» (2005), homage στην ελληνική ροκ της δεκαετίας του '70. Το «Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου» ολοκληρώθηκε πριν από λίγο καιρό.

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης ανακάλυψε την «καταραμένη», αδιανόητα σκληρή ποίηση της Κατερίνας Γώγου στα 18 του. Την ίδια τη συνάντησε για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του λίγους μήνες πριν από τον θάνατό της, το καλοκαίρι του 1993, στο καφενείο της Βάσως στην πλατεία Εξαρχείων. «Δεν είχα ξαναδεί γυναίκα να πίνει μονοκοπανιά ένα τεράστιο ποτήρι ούζο! Βρισκόταν στην απόλυτη παρακμή» λέει, προσθέτοντας πως ούτε καν κατάλαβε ότι ήταν η Γώγου - του το είπε η παρέα του αργότερα: «Η Κατερίνα Γώγου, η ηθοποιός από τις παλιές ταινίες». Και η ποιήτρια.

Η εικόνα της τον σόκαρε. Αρχισε να αναζητεί πληροφορίες και κατάλαβε πώς είχε προκύψει η ψυχολογική και σωματική καταρράκωσή της. Ναρκωτικά, αλκοολισμός, ψυχιατρεία, μια κόρη τοξικομανής...

Μπιτ, αλλά όχι μπίτνικ

Γέννημα θρέμμα των Εξαρχείων, η Κατερίνα Γώγου έγινε γνωστή ως κοριτσόπουλο του ελληνικού κινηματογράφου παίζοντας δευτεραγωνιστικούς ρόλους ταινιών της δεκαετίας του 1960. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ανέκαθεν ήταν μελαγχολικό πλάσμα, αποτραβηγμένο, αμέτοχο στις πλάκες μεταξύ των ηθοποιών. Ωστόσο, το πραγματικά δημιουργικό πρόσωπο της Κατερίνας Γώγου αναδύθηκε μετά τη Μεταπολίτευση και μέσα από την απαγγελία των ποιημάτων της σε μουσική Κυριάκου Σφέτσα στην «Παραγγελιά», ταινία του συζύγου της Παύλου Τάσιου ο οποίος την είχε σκηνοθετήσει και στο «Βαρύ πεπόνι», την πρώτη, ίσως, ρεαλιστική απεικόνιση της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας.

«Πολλοί προσπάθησαν να ταυτίσουν τη Γώγου με τους "μπιτ" ποιητές» λέει ο Μποσκοΐτης. «Η αλήθεια είναι ότι στη συλλογή της "Τρία κλικ αριστερά" η Γώγου έχει την προφορικότητα του "Ουρλιαχτού" του Αλεν Γκίσνμπεργκ. Ηταν το πρώτο επίσημο δείγμα "μπιτ" ποίησης στην Ελλάδα και μάλιστα με τρομερή εμπορική απήχηση, ανεξαρτήτως του ότι η ίδια η Γώγου δεν ήταν σύμφωνη με αυτό το κύμα. Δεν θεωρούσε τον εαυτό της μπίτνικ. Ισως επειδή εκείνη την εποχή ανήκε σε κάποια αναρχοαριστερίστικα κινήματα, την ενδιέφερε περισσότερο ο πολιτικοποιημένος λόγος». Γράφει στο ποίημα «Μοναξιά» της συλλογής «Ιδιώνυμο»: «Εχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά/ και μετριέται πιάτο-πιάτο/ μαζί με τα κομμάτια τους/ στον πάτο του φωταγωγού». Τι άλλο αν όχι εικόνες του 2012 μας φέρνει στον νου ο στίχος του 1978;

Παρόντες και απόντες

Σημαντικό βοήθημα για την υλοποίηση του ντοκυμαντέρ υπήρξε η εμπεριστατωμένη βιογραφία για τη Γώγου «Ερωτας θανάτου» της Αγάπης Βιργινίας Σπυράτου. Η Σπυράτου μάλιστα αποκαλύπτει ότι η Γώγου στα δεκατρία της αρνήθηκε να υποβληθεί σε ιατρική εξέταση που επέβαλε ο πατέρας της για να δει αν παρέμενε παρθένα. Ενας άλλος σκηνοθέτης, ο Γιώργος Κορδέλας, σύντροφος της Γώγου για ένα φεγγάρι, χάρισε στον Μποσκοΐτη πρωτογενές υλικό που είχε τραβήξει σε Super 8 και μιλά για τον τρόπο που έγραφε αλλά και «μιλούσε» τα ποιήματά της (ενώ τα έγραφε).

Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης αναδεικνύει τη σημασία της ποίησης της Γώγου υπενθυμίζοντας ότι αντιμετωπιζόταν με απαξία στη δεκαετία του '70. Οπως ο Βαλαωρίτης έτσι και η μουσικός Λένα Πλάτωνος παραλληλίζει τη Γώγου με τον Κώστα Καρυωτάκη. Δικές τους ιστορίες λένε ο μουσικόςΒασίλης Παπακωνσταντίνου και ο ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος. Κάποιοι που δεν μιλούν απαγγέλλουν ποιήματα, είτε της ίδιας είτε δικά τους γραμμένα γι' αυτήν: η Ολια Λαζαρίδου, η transsexual Εύα Κουμαριανού, η Μαρία Λαγγουρέλη, ο σκηνοθέτης Αντρέας Θωμόπουλος (μοιράστηκε μαζί της ένα βραβείο σεναρίου για την «Οστρια» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), ο ηθοποιός/ σκηνοθέτης Νίκος Καλογερόπουλος.

Απόντες ωστόσο είναι ο Τάσιος και η Μυρτώ, η κόρη που απέκτησε με τη Γώγου. Ο Τάσιος πέθανε προτού αρχίσουν τα γυρίσματα, η Μυρτώ ζει μονίμως στην Ιταλία και δεν μπορούσε να συμμετάσχει. Η σχέση της με τη Γώγου σε συνάρτηση με τα ναρκωτικά κρατά ιδιαίτερη θέση στην ταινία με αναφορές, μεταξύ άλλων, από τον ακτιβιστή Γιάννη Φελέκη, τον Γιώργο Γαρμπή, εκδότη των αναρχικών εκδόσεων Ελεύθερος Τύπος, αλλά και από την ηθοποιό Μάρω Κοντού με την οποία η Γώγου είχε συμπαίξει στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα».

Η αλήθεια του πορνογραφικού λόγου
Το 67λεπτο ντοκυμαντέρ θα είχε ολοκληρωθεί νωρίτερα αν δεν είχε προκύψει ένα άλλο ντοκυμαντέρ του Μποσκοΐτη για τον Νίκο Κούνδουρο, το οποίο ενδέχεται να προβληθεί στο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών του Εδιμβούργου. Κατά βάθος ο Α. Μποσκοΐτης χαίρεται για την καθυστέρηση του «Κατερίνα Γώγου». «Μου έλεγε ένας φίλος ότι πριν από δέκα χρόνια ήταν απαγορευτικό για έναν ηθοποιό να δώσει εξετάσεις στο Εθνικό με ποίημα της Γώγου» μας είπε. «Σήμερα η Γώγου σχεδόν επιβάλλεται, ζητούν τα ποιήματά της που είναι σαν πεζογραφικοί μονόλογοι». Το κυριότερο όμως για τον σκηνοθέτη είναι ότι τα ποιήματά της πλέον αποτελούν «μια αντιφασιστική κίνηση σε ένα κράτος τεράτων όπου επικρατούν ο ρατσισμός και όλα τα φοβικά σύνδρομα - η πλήρης απαξίωση και αποκτήνωση της πολιτικής ζωής. Ο λόγος της Γώγου είναι σχεδόν πορνογραφικός, αλλά είναι η αλήθεια. Ποιος δεν μπορεί να πει σήμερα ότι η Ελλάδα δεν είναι ένα μπορντέλο; Οταν βιώνεις τον φυλετικό ρατσισμό μέσα στο λεωφορείο και όταν βλέπεις νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, να μη χάνουν την ευκαιρία να εκδηλώσουν φασιστοειδή ιδεώδη, δεν μπορείς παρά να ανακαλύψεις τη σημασία αυτών των ποιημάτων. Σε μια εποχή που κόσμος χορεύει τον χορό του Ζαλόγγου πέφτοντας από τα μπαλκόνια του, ακόμα και τα πιο σκληρά ποιήματα της Γώγου απηχούν την πραγματικότητα».

πηγή: http://entefktirio.blogspot.com

CASUS BELLI του Γιώργου Ζώη

Casus Belli is a Greek short film which premiered in the official competition at the 67th Venice Film Festival 2010

Άνθρωποι διαφορετικών φύλων, ηλικιών, τάξεων και εθνικοτήτων περιμένουν σε εφτά διαφορετικές ουρές δημιουργώντας μια τεράστια ανθρώπινη σειρά. Όμως στο τέλος…της ανθρώπινης αλυσίδας, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά.

Bel Ami

Στο Παρίσι του 19ου αιώνα καταφτάνει ένας αποκαμωμένος, απένταρος στρατιώτης αλλά και ένας τρομερά φιλόδοξος νέος, ο Georges Duroy (Robert Pattinson). Σε μία πόλη όπου γεννούν και τα… κοκόρια της παραδόπιστης αστικής τάξης και που οι γυναίκες των σαλονιών αποτελούν το κρισιμότερο πιόνι στην σκακιέρα της κοινωνικής ανέλιξης, ο Georges καταλαβαίνει πως η γοητεία του αποτελεί το ασφαλέστερο διαβατήριο επιτυχίας. Μέσω της γνωριμίας του με έναν ισχυρό άνδρα, τον Rousset (Colm Meaney), μπαίνει στο δημοσιογραφικό σινάφι. Εκτός από εκεί όμως τρυπώνει τόσο στο σαλόνι όσο και στην κρεβατοκάμαρα του Rousset, ξελογιάζοντας όχι μόνο τη γυναίκα του, Madeleine Forestier (Uma Thurman) αλλά και κάθε θηλύκια γάτα με επιρροή, όπως την Clotilde de Marelle (Christina Ricci), τη Virginie Walters (Kristin Scott Thomas) και πάει λέγοντας…

 

Πήγε στο Βερολίνο και παρότι συμμετείχε εκτός συναγωνισμού στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, όλοι απορούσαν με τι μέσο βρέθηκε εκεί. Η απάντηση πιθανότατα κρύβεται στο προφανές, δηλαδή την αστραφτερή παρουσία του μορφονιού Robert Pattinson στη γερμανική πόλη και το φεστιβάλ. Το «Bel Ami» των Declan Donnellan και Nick Ormerod διασκευάζει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Guy de Maupassant και φέρνει στις σκοτεινές αίθουσες την Παρισινή ατμόσφαιρα του προπερασμένου αιώνα μέσω Βουδαπέστης και Λονδίνου, όπου έγιναν και τα γυρίσματα. Όπως καταλαβαίνετε, σαλόνια, κοστούμια, πλούτος, εξουσία και σεξ αποτελούν μερικά από τα αναμενόμενα tags μίας ταινίας που μυρίζει από χιλιόμετρα deja vu…

http://www.cinemanews.gr/

SAYOME του Νίκου Νταγιαντά

Η ανεξάρτητη εταιρίας παραγωγής ANEMON Productions, η οποία ειδικεύεται στην παραγωγή ντοκιμαντέρ υψηλής ποιότητας και τηλεοπτικών προγραμμάτων για τη διεθνή αγορά καθώς και για cross-media project για τον πολιτισμό όπως εκθέσεις και φεστιβάλ σε πολλές πλατφόρμες, παρουσιάζει.

Στη «Sayome» παρακολουθούμε την ιστορία μιας κοπέλας υιοθετημένης από τον παππού της σε πολύ μικρή ηλικία, η οποία αφού μεγάλωσε σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ιαπωνίας χωρίς να γνωρίζει τους γονείς της και στα 22 έφυγε από την Ιαπωνία, ακολουθώντας έναν Έλληνα ναυτικό ως την Κρήτη. 35 χρόνια αργότερα, ο θάνατος της μητέρας της την οδηγεί και πάλι στην Ιαπωνία.

Η έκθεση «A Balkan Tale» (Μια Βαλκανική Ιστορία) αποσκοπεί σε έναν δημόσιο διάλογο για την κοινή ιστορία των Βαλκανίων για να συμβάλει στη διατήρηση και προβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχής. Αποτελείται από μια περιοδεύουσα έκθεση φωτογραφίας, σε συνεργασία με πέντε νέους διακεκριμένους φωτογράφους.

Οι φωτογράφοι Καμίλο Νόλλας-Ελλάδα, Ivan Petrovic-Σερβία, Jutta Benzenberg-Αλβανία/Γερμανία, Ivan Blazhev-Π.Γ.Δ.Μ και Samir Karahoda-Κοσσυφοπέδιο, αποτύπωσαν την ιδιαιτερότητα 50 μνημείων που χτίστηκαν κατά την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας στα Βαλκάνια (οι φωτογραφίες συνοδεύονται με κείμενα σχετικά με την κατασκευή, τη χρήση και την ιστορία τους).

Η ΑΝΕΜΟΝ Productions ιδρύθηκε το 2003 στην Αθήνα ενώ πρόσφατες διεθνείς συνεργασίες της περιλαμβάνουν συμπαραγωγές με μερικά από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα στην Ευρώπη και τον κόσμο (ARTE, BBC, ZDF, YLE, AVRO, TV3, HISTOTY TV Canada κ.α.)

Το 2008, η ANEMON έγινε η πρώτη ελληνική εταιρία-μέλος του “Discovery Campus”, του μεγαλύτερου Οργανισμού για τις διεθνείς συμπαραγωγές ντοκιμαντέρ στην Ευρώπη. Η ελληνική παραγωγή και η ελληνική οπτική επικοινωνία είναι δυο τομείς στους οποίους ξεχωρίζει η χώρα μας σε διεθνές επίπεδο αποδεικνύοντας ότι υπάρχει γόνιμος χώρος και δημιουργικές ευκαιρίες για δραστηριοποίηση και ανάπτυξη.

πηγή: http://tadeefi.wordpress.com

Disney ’46 The Story of Menstruation ” Η ιστορία της εμμήνου ρύσεως” .

Το 1946, Walt Disney παρήγαγε μια ταινία κινουμένων σχεδίων που ονομάζεται ” Η ιστορία της εμμήνου ρύσεως” .

«Η ιστορία της εμμήνου ρύσεως,” είναι μια 10-λεπτών ταινία κινουμένων σχεδίων που καλύπτει μια περιοχή όπου ποτέ ταινίες του Disney δεν έδειξαν  πριν. Πράγματι, «Η ιστορία της εμμήνου ρύσεως” είναι η πρώτη ταινία που χρησιμοποιεί τη λέξη “κόλπος” (τόσο στην αφήγηση όσο και στην επί της οθόνης επίδειξη).

πηγή: http://tadeefi.wordpress.com/

Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ (1979)

Σενάριο – Σκηνοθεσία: Ανδρέας Θωμόπουλος , Παίζουν: Παύλος Σιδηρόπουλος, Μπέττυ Λιβανού, Βέρα Κρούσκα, Κώστας Βρεττός, Σταύρος Ξενίδης, Κωνσταντίνος Τζούμας

Ενδιαφέρουσα απόπειρα του Αντρέα Θωμόπουλου να οπτικοποιήσει τον Μπάμπη τον Φλου. Οι θαυμαστές του Πρίγκηπα και – ίσως – ταινιών σαν το “Το Δικό Μου Αϊνταχο” θα το εκτιμήσουν δεόντως. Αστική αποξένωση, αλλοτρίωση,  το ελληνικό underground στη φόρα και το αίωνιο δίλημμα “να βολευτεί κανείς ή να μη βολευτεί”. Καλτ ροκ φιλμ α λα ελληνικά!

Όλοι η ταινία παρακάτω:

Υπόθεση : Ο Παύλος είναι ένας ρομαντικός νέος ο οποίος μετά από μια σύγκρουση με τον γιατρό και καθηγητή πατέρα του αποφασίζει να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να αφιερωθεί στη μουσική. Ταυτόχρονα τον εγκαταλείπει και η κοπέλα του, ενώ ο ίδιος αρχίζει να ζει παίζοντας την κιθάρα του και τραγουδώντας στους δρόμους. Η ζωή του ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους είναι ανέμελη και χαίρεται τη συντροφιά και τη φιλία ενός άλλου περιπλανώμενου τραγουδιστή και «φιλόσοφου», του Απόστολου Φλου, ενώ παράλληλα συνδέεται με την Αναστασία. Η συνάντησή του με τον διευθυντή μιας δισκογραφικής εταιρείας αποβαίνει άκαρπη. Απογοητεύεται. Η Αναστασία τον εγκαταλείπει με τη σειρά της επειδή τον θεωρεί ανώριμο. Ο Φλου αυτοκτονεί ποιητικά κι ο Παύλος ερωτεύεται την Ειρήνη, μια δημοσιογράφο την οποία γνώρισε στο γύρισμα μιας τηλεοπτικής εκπομπής. Μετά το θάνατο του πατέρα του συμφιλιώνεται κάπως με τη ζωή και επιστρέφει στη σχολή του. Παντρεύεται την Ειρήνη, αποκτά δύο παιδιά, παίρνει το πτυχίο του και αρχίζει να δουλεύει σαν γιατρός. Ο αγώνας του όμως μοιάζει να μην έχει τελειώσει. Ο ίδιος δεν έχει συμβιβαστεί πλήρως, αφού η αλλοτρίωση δεν αγγίζει τα μύχια της ψυχής του.

Ο Σιδηρόπουλος είναι μια διφορούμενη προσωπικότητα της ελληνικής μουσικής. Υπάρχουν ορκισμένοι εχθροί του που θεωρούν τον Φλου μια παλιομοδητικη ροκ αισθητική που τη στιγμή κυκλοφορίας του στο εξωτερικό θέριευε το πανκ κίνημα το οποίο στην Ελλάδα θα γνωρίζαμε μερικά χρόνια αργότερα και όταν πια δεν είχαν μείνει παρά τα απόνερά του. Στην αντίπερα όχθη θαυμαστές που τον κατατάσσουν πλάϊ στον Μόρισον και τον Χέντριξ. Και, τέλος, υπάρχουν πάντα οι κυνικοί που τον θεωρούν ένα απλό πρεζάκι.

Το φιλμ του, φίλου του, Αντρέα Θωμόπουλου δίνει τροφή σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες. Γιαυτό και είναι το απόλυτο ελληνικό ροκ καλτ ροκ φιλμ. Αν το δει κανείς με καθαρά καλλιτεχνικά κριτήρια ίσως να το απορρίψει (υπερβολικά εύκολα) σαν μία ακόμα απόπειρα του νέου ελληνικού κινηματογράφου για ηρωοποίηση του περιθωρίου. Που αναμφίβολα είναι! Όπως επίσης είναι το απόλυτο όχημα του Παύλου Σιδηρόπουλου, ένα φιλμ στα όρια του βιογραφικού, μια οπτικοποίηση του κλασικού πια δίσκου “Ο Μπάμπης ο Φλου”. Το ενδιαφέρον, τουλάχιστον κατά την προσωπική μου άποψη, είναι η  “ανθρωπογεωγραφία” του φιλμ η προσπάθεια του Θωμόπουλου να καταγράψει τα πρόσωπα, το κλίμα, την γενικότερη αίσθηση της πρώτης μεταβατικής περιόδου στην Ελλάδα προς μια προβληματική δημοκρατία. Πηγαίνοντας ακόμα μακρύτερα θα λέγαμε οτι είναι ο ακούσιος πρόδρομος ταινιών σαν “Το δικό μου Αϊνταχο” του Γκας Βαν Σαντ.

Για την Ελλάδα του 2012, ο “Ασυμβίβαστος” μοιάζει με ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας, σημαντικό και ασήμαντο ταυτόχρονα, μια εικόνα παγωμένη στο χρόνο με ένα δίλημμα στο κέντρο βάρους του το οποίο υπερβαίνει την ξεπερασμένη οπτικά αισθητική του. Να βολευτεί κανείς ή να μην βολευτεί! Ιδού το ερώτημα!

Για την ιστορία: ο Αντρέας Θωμόπουλος έχει γυρίσει και το ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για τον Παύλο Σιδηρόπουλο “Να μ’αγαπάς” (2003)

πηγή: http://cultzine.wordpress.com

Teza του Χαϊλέ Γκερίμα

Στα ελληνικά θα μπορούσε να μεταφραστεί και σαν “Δροσιά της Αυγής”.

Σκηνοθετημένη από τον Αιθίοπα σκηνοθέτη Χαϊλέ Γκερίμα, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, η ταινία αυτή διαπραγματεύεται την παράδοξη θέση & πορεία μιας συγκεκριμένης γενιάς της Αιθιοπικής διανόησης, όπως τον ίδιο τον σκηνοθέτη και τον πρωταγωνιστή της ταινίας.

Η ταινία του Gerima παρουσιάζει ένα πλούσια εκτεταμένο πορτραίτο ενός άνδρα που έχει εγκλωβιστεί ανάμεσα στην εξορία και τις τρομακτικές συνέπειες του βίαιου παρελθόντος της πατρίδας του.

Αν και η ταινία διαδραματίζεται στην δεκαετία του ‘90, εξελίσσεται μέσα από μια σειρά αναδρομών στο παρελθόν ξεκινώντας με την δεκαετία του ’70 & την ανατροπή του αυτοκράτορα Haile Selassie από μια μαρξιστική χούντα και στη συνέχεια, με τη βίαιη άνοδο & εγκαθίδρυση του Μενγκίστου στην εξουσία.

Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Anberber (Aaron Arefe), ένας γλυκομίλητος ήρωας, που αφήνει την πατρίδα του στις αρχές του 1970 για να σπουδάσει ιατρική στη Γερμανία. Ο ιδεαλιστής Anberber, που το όνομα του σημαίνει πολεμιστής, ακροβατεί ανάμεσα στην κατάκτηση μιας μόρφωσης & στην απώλεια της αθωότητας του, στους έρωτες που έρχονται & φεύγουν, στους φίλους που αποκτά & χάνει, για να καταλήξει τελικά, την δεκαετία του ’90, να γυρίσει στο χωριό όπου γεννήθηκε γερασμένος με γκρίζα μαλλιά, με ένα δίπλωμα ιατρικής, έχοντας χάσει το ένα του πόδι και με ανεξήγητους εφιάλτες.
Το ‘Teza’ εξιστορεί αυτή του την πορεία.

Χαϊλέ Γκερίμα
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Haile Gerima είναι γεννημένος στο Γκόνταρ της Αιθιοπίας το 1946. Πρόκειται για τον διασημότερο Αιθίοπα σκηνοθέτη με επτά ταινίες στο ενεργητικό του & πολλές διεθνείς διακρίσεις.
Σήμερα ζει & εργάζεται στις ΗΠΑ. Το 1968 ο Haile Gerima μεταναστεύει στις ΗΠΑ όπου κάνει σπουδές πάνω στο θέατρο & στην συνέχεια στον κινηματογράφο. Πριν ακόμα ολοκληρώσει τις σπουδές του το 1976 έχει ήδη κάνει 4 ταινίες. Ο Gerima γίνεται ευρέως γνωστός σαν συγγραφέας, σκηνοθέτης & παραγωγός μετά από την εκπληκτική επιτυχία της ταινίας του Sankofa το 1993.
Η τελευταία του ταινία Teza έτυχε διεθνούς αναγνώρισης και απέσπασε πολλά βραβεία.

πηγή: http://tadeefi.wordpress.com

"ON THE ROAD" JACK KEROUAC - THE FILM

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ: ΕΔΩ

H πρώτη ταινία τρόμου 1896

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ: ΕΔΩ

Ταινίες που τόλμησαν

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ: ΕΔΩ

Λογοτεχνία και καπνός / Ο καπνός στη Ζωγραφική/ Κινηματογράφος και τσιγάρο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ: ΕΔΩ
ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΕΔΩ

ΣΙΝΕΜΑ made in GERMANY

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

Berlin is in Germany (Το Βερολίνο είναι στη Γερμανία), 2001
Βerlin, Ecke Schönhauser (Βερολίνο , Γωνία Σενχάουζερ), 1957

και άλλες...

Λουίς Μπουνιουέλ (Luis Buñuel Portolés) - Υπερ...ρεαλιστής

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: Λουίς Μπουνιουέλ (Luis Buñuel Portolés) - Υπερ...ρεαλιστής