«Hysteria», Δονητής χωρίς μπαταρίες

Η γυναικεία υστερία και η αντιμετώπισή της είναι σίγουρα ένα πικάντικο τερέν για κινηματογραφική ανάπτυξη στη βρετανική κομεντί «Η μηχανή της χαράς» («Hysteria», Αγγλία, 2011), της οποίας ο τίτλος αναφέρεται στην εφεύρεση μιας πολύτιμης μηχανής (για το ασθενές φύλο, υποθέτω) που με τα χρόνια έγινε γνωστή ως «δονητής».

Η ιδέα γεννήθηκε στη συντηρητική Αγγλία του 1880 και ανήκει σε έναν ανοιχτόμυαλο γιατρό ονόματι Τζόζεφ Μόρτιμερ Γκράνβιλ (Χιου Ντάνσι), ο οποίος έχοντας μόλις χάσει τη θέση του στην κλινική όπου εργαζόταν (τόλμησε να ισχυριστεί ότι ήταν μολυσμένη) προσλήφθηκε στο ιδιωτικό ιατρείο του άκρως επιτυχημένου επιστήμονα στον τομέα της γυναικολογίας, του δρος Ρόμπερτ Ντάλριμπλ (Τζόναθαν Πράις). Ο Ντάλριμπλ είχε εντρυφήσει στην «υστερία», την πιο διαδεδομένη γυναικεία νόσο εκείνης της εποχής την οποία καταπολεμούσε με το πυελικό μασάζ στα απόκρυφα σημεία των πελατισσών του.

Από το τρίψε – τρίψε όμως κάποια στιγμή, όπως άλλωστε ήταν φυσικό, τα χέρια των γιατρών άρχισαν να πονούν, επομένως ο δονητής που φαντάστηκε ο Γκράνβιλ υπήρξε εξυπηρετικό εργαλείο για όλους ως τη στιγμή που ο γιατρός δεν χρειαζόταν πλέον!

Η σκηνοθέτις Τάνια Γουέξλερ διανθίζει την ταινία της με διάφορες χαριτωμένες καταστάσεις που προκύπτουν από τις φεμινιστικές τάσεις της εκνευριστικής κόρης του Ντάλριμπλ που υποδύεται η Αμερικανίδα Μάγκι Τζίλενχααλ κάνοντας προπόνηση στη βρετανική προφορά της. Ωστόσο η ταινία δεν μπορεί ποτέ να ξεφύγει από αυτό ακριβώς το όριο του απλώς χαριτωμένου. Είναι ένας δονητής χωρίς μπαταρίες. Αν και ευχάριστη στην παρακολούθησή της, δεν έχει ούτε το εκτόπισμα αλλά ούτε και την τρέλα που θα τη μετέτρεπε σε μια πραγματικά σέξι κινηματογραφική εμπειρία όπως της άρμοζε.

http://tadeefi.wordpress.com